Na de H.J. Schoo-lezing van onze minister-president afgelopen week speelden de commentatoren een wreed spelletje. Ze gingen opzichtig doen alsof ze er van tevoren heel wat van verwacht hadden. In hun nabeschouwing speelden ze alsof ze tot hun verbazing teleurgesteld waren door het gebrek aan soortelijk gewicht van Ruttes woorden. Hé, gek, peptalk in plaats van politieke visie! We hadden een staatsman verwacht die ons door de crisis zou slepen, kregen we een manische verkoper in een lege showroom. Hoopten we opgetild te worden door de bezielde woorden van een bevlogen politiek denker – zaten we weer een uur lang aan de borreltafel van Ben Verwaayen.