Ik vraag me af of ik deze week een Lijnrander ben in plaats van een Rijnlander.
Een Lijnrander is iemand die vindt dat Rijnlands iets is waarbij het altijd leuk is. Een rare gedachte maar deze week zeer begrijpelijk.
Want het is gewoon allemaal erg leuk. Je laven aan en wentelen in de kennis en wijsheid van anderen en daar je eigen denkbeelden en kennis aan toetsen of beter aan koppelen en zien tot welke uitkomsten en nieuwe wijsheid dat leidt.
Prachtige observaties van anderen die zomaar deuren in je hoofd openzetten en je toegang geven tot geweldige vergezichten en heerlijke landschappen. Maagdelijke groene weides.

Wie heeft er thuis een systeemplafond en TL verlichting? Waarom hebben we dat dan wel op ons werk?

Cynisme is verongelukt optimisme.

Goed leiderschap zet rationeel moeten om naar emotioneel willen.

Mensen zijn net als muizen langoesten termieten en andere dieren zo ingesteld dat we vanuit onze genen dingen willen doen voor de groep.
Het is een oerbehoefte je in te zetten voor de gemeenschap.
Niets is mooier dan samen een geweldig resultaat opleveren.
Vanuit dat oogpunt is het knap dat je een systeem kan oprichten dat alle wil tot samenwerken kan vernietigen zodat alleen nog maar het eigen resultaat telt.

Ik noem er maar een paar.

Een lawine aan informatie en kennis die over je uitgestort wordt.
Moet je daar niet steeds even bij stilstaan? Ja natuurlijk. Hoe kun je het anders allemaal verwerken zonder dat het een chaos wordt?
Alhoewel, Chaos: wie het wel begrijpt noemt het creatief, wie het niet begrijpt noemt het een puinhoop.
Ik denk dat ik wel van chaos houd.

De Gnurp vervolgde, enigszins verwonderd: ‘Dus er zijn mensen en functionarissen. En de functionarissen zijn eigenlijk ook mensen maar doen alleen even anders?’ ‘Ja’, antwoordde de Snem, ‘maar normaalgesproken alleen overdag, hoor. Sommigen ook nog wat later maar dat zijn vaak alleen de ernstige, de zogenaamde topfunctionarissen’. Het duizelde de Gnurp: ‘Functionarissen die eigenlijk mens waren maar niet menselijk en dan die tijdstippen nog’. Dit kon ze nooit onthouden. 

Gnurp keek vanuit het firmament naar mensen en functionarissen, maar hoe moest zij het verschil zien tussen beiden? Ze zag mensen die in het holst van de nacht opstonden om in blikken slierten op weg te gaan naar glimmende kubussen en cilinders. De Snem: ‘Kijk, daar in die kantoren veranderen de mensen zich in functionarissen’. 

Ze keek de kijk uit haar ogen maar het bleef knap lastig. ‘Poeh’, verzuchtte de Gnurp ‘dat is nog niet zo makkelijkvol. Die functionarissen zien er precies hetzelfde uit als mensen’. Snem peinsdacht even. Op gewichtige toon, reageerde hij: ‘Dat klopt, ze zien er hetzelfde uit’. 

Nu snapte de Gnurp er werkelijk niks meer van. Haast stampkringend van verontwaardigdwaling sprak ze nu meer vraagverbazend dan wat anders: ‘Ja, luister eens goede Snem, zo snap ik er helehelft niks meer van!’. ‘Ik begrijp dat het moeilijk voor je is, Gnurp. Maar functionarissen en mensen vormen twee verschillende werelden. Dat is nou eenmaal zo’, antwoordde de Snem op ietwat bestraffende toon. Ze peinsde even en sprak tot de Snem: ‘Ja maar, kunnen we niet doen alsof? Alsof de organisatiewereld met de functionarissen ook net zo doordrongen is van menselijkheid als de mensenwereld? Ze zien er toch hetzelfde uit. Dus waarom doen we niet alsof functionarissen ook mensen zijn?’ ‘Hoor eens’, sprak de Snem, ‘Dat soort lessen geef ik niet op mijn school. Als je dat soort dingen wil leren moet je maar naar de Ha Erdeeër’. ‘Kan op zijn school de functionaris in de organisatiewereld dan wel samen met de menselijkheid van de mensenwereld?’, vroeg de Gnurp. Haar stem klonk opgewonden. ‘Ja Gnurp, in de lessen van de Ha Erdeeër zijn functionarissen net mensen. Hij noemt functionarissen zelfs menselijk kapitaal en geeft les over persoonlijke ontwikkeling‘.

Tsjonge, zeg. Dat was toch haast ongelofeloos, dacht de Gnurp op wiens gelaat nu ongeloof en verrukking te zien was. In de verte zag ze de koperen ploert opkomen. Haar pels glinsterde. 

‘He Snem en hoe zit het dan met Sie Iejoo wat voor lessen geeft hij?’ ‘Hij denkt dat mensen human zijn. Human resources of human factors zelfs. Dat kun je wel zien aan zijn grote auto’. Inderdaad had de Gnurp ‘s ochtends gezien hoe sommige blikken wat groter waren dan anderen. Gnurp was onder de indruk van de wijsheid van de Snem. Ze hing aan zijn schuppen. 

De Snem zei: ‘Functionarissen kun je ook herkennen aan de rare woorden voor of achter hun naam, zoals: beleidsmedewerker, manager, teamleider, directeur of senior.’ ‘Wat vinden de mensen daar dan van?’, vroeg de Gnurp in een uiterste poging om de overeenkomst tussen mensen- en organisatiewereld te bepleiten. De Snem antwoordde: ‘Neem nou dat laatste woord. Senior. In de organisatiewereld moet je dat woord verdienen. Je bent dan heel erg nuttig en goed als functionaris. Nog beter dan dat je het woord niet hebt. In de mensenwereld word je het vanzelf. Je hoeft er niets voor te doen. Het dient zich vanzelf aan, door het verstrijken van de jaren en met het grijs worden van het haar.’ 

De Snem ging verder: ‘In mijn school zijn de menselijke wereld van de mensen en de organisatiewereld van de functionarissen niet hetzelfde.’ Om dit te illustreren schreef hij in het zand:        

‘Aandacht en aarzeling, bescheiden en bedachtzaam; /// introvert en intiem, ontspannen en onzeker; /// boos en bang, haat en hoop; /// verveling en vervoering, vreugdevol en verwonderend; /// twijfel en teleurstelling, spijtig en strijdig; /// langzaam en loom, liefde en lankmoedig.‘ 

‘Deze woorden horen bij de menselijkheid van de mensenwereld, maar niet bij de organisatiewereld’, sprak de Snem. ‘In de organisatiewereld’, zo vervolgde hij zijn les: ‘Moeten de functionarissen juist beschikken over nuttige, meestal masculiene, competenties’. ‘Wat zijn dat, maksjoliene competensjies? Zijn dat van die doenerige dingen van mannetjes?’ ‘Ja, denk maar aan besluitvaardigheid, effectiviteit, efficiëntie, lef, durf, sturing, leiderschap, power, analytisch, beïnvloeden, gaan voor de top en scoren. Om het als functionaris te maken in de organisatiewereld, moet je over doenerige masculiene competenties beschikken’, zei de Snem. Hij maakte de lijst niet af. 

Het duizelde de Gnurp. Hoe moest dat nou met haar? ‘Beschik ik eigenlijk wel over voldoende competensjies?’, vroeg ze zich af. Ze verfomfaaide zich en bedacht, toen ze nog een zandtaartje bakte, al spelend op het strand: ‘Ik zeker. Spelen op het strand. Nou, als dat niet doenerig is…’. Ze rekte zich uit en een gelukzalige glimlach verscheen op haar gezicht. Zij was competent. Zij wel. 

Jorrit Stevens, denkadviseur, trainer & coach [GrasFabriek]

(Deze column is in 2009 eerder gepubliceerd in De OrganisatieActivist.)

_______________________

INSPIRATIE & LEESTIPS:

– Tellegen, T., ‘Misschien wisten zij alles. Alle verhalen over de eekhoorn en de andere dieren’, Amsterdam / Antwerpen, Em. Querido’s Uitgeverij, blz. 438, 1996 [i.h.b. een les over ‘Voorbij’, zoals ook vermeld in het artikel hieronder, JS]

– Feltmann, Edu, ‘Hoe wordt men een poëtisch mens?’, In: Opleiding & Ontwikkeling, 9-1999 [Themanummer ‘Buiten de hoofdstroom’]

Terugkerend is ruimte
Op zoek naar de tussentijd van woorden en stromen
Inclusief rafelrandjes en navoeltijd
Ruimte om te scharrelen om zomaar iets te kunnen vinden wat er al is.
Ruimte voor vrijmoedigheid en aandacht in taal en stilte.
Ruimte om te verwonderen en te vonken en zelfs voor breuklijnpijn niet te vluchten, te bevriezen of mijn eigen pijn zich te laten herhalen.
Ruimte voor neutraliteit, weten, vitamine a en nog veel meer.
Thermometer zijn voor anderen en mezelf, volgen en leiden in verbinding, maar wel met PK.
Je geest bevrijden door dat wat je bent vergeten af te stoffen en het beste van jezelf te geven.

Ruimte in 3D: de ES

Helden geven van nature het beste van zichzelf. Ze willen bijdragen, redden wat er te redden valt en zetten zich in voor een uitmuntend resultaat. Maar hoe blijf je als held je super power behouden? Hoe blijf je energiek en vol zelfvertrouwen in een omgeving die geen werkelijke aandacht heeft voor jou?

Steeds verder gaande regulering maakt dat de helden hun vakmanschap verliezen. Helden lezen nu hun werk af van een manual en veel verder hoeven ze niet te denken. De echte vernieuwende klussen worden uitbesteed, want daar is intern geen capaciteit meer voor. Helden schreeuwen om aandacht, worden cynisch en stil. Het lijkt of de held niet bewegen wil.

Om beweging te creëren wordt binnen de hiërarchische lijn aangespoord, wordt gewenst gedrag beloond en worden HR instrumenten benut. Maar het doet de helden niet volgen.

Zeg nu zelf: zou jij iemand volgen waarvan je je afvraagt of hij je vertrouwt? Of hij wel naar je luistert als het onderweg spannend wordt? Als hij liever wil dat je elke klus die je doet registreert in plaats van je te vertrouwen dat je doet wat echt nodig is? Dat hoort toch bij jouw vakmanschap. 

De helden hebben hart voor de zaak en willen zich niet schamen voor wat zij doen.

Doe een stap opzij en geef ze ruimte om te gaan. Biedt hen de mogelijkheid om elkaars werk te zien.

De vermoeidheid gaat weg en zie ze vliegen. 

Noud bedankt!

Zijn de dingen die ik morgen anders doe, omdat ik iets heb geleerd en anders naar de werkelijkheid kan kijken, een diskwalificatie  van wat ik vandaag zie en doe?

Dan voel ik verlegenheid…schaamte voor zoals ik er gisteren naar keek.

Is dat ontwikkelschaamte en voel ik groeipijn?

Hoe zou dat dan voor kinderen zijn, voordurend ontwikkelschaamte en groeipijn?

Of leren ze dat van ons en denk ik dat kinderen dat zouden moeten voelen…Shit nu voel ik weer denkschaamte!

Bedankt Noud….

Grote kans dat je recent een concert hebt beleefd. In december geeft elk zich zelf respecterend koor wel een kerstuitvoering. Dan ziet u voor u een koor inclusief muzikale begeleiding en een dirigent samenwerken. Uw oren genieten twee uur lang van het geheel en van de details. Onderwijl nemen de ogen van alles waar. De zaal, de kerk, de opstelling, de concentratie, het enthousiasme, de ernst tegelijkertijd. En dan valt op hoe verschillend de koorleden eigenlijk zijn. Hoe zij hun eigen partij zo goed mogelijk inbrengen, rekening houdend met hun buurzangers en scherp lettend op de dirigent. Onze blik gaat naar de dirigent. Hij heeft een hele bijzondere en spannende rol in de productie.

Ik neem een concert met Herman Kofflard, dirigent van o.a. Voci Volanti uit Rotterdam als voorbeeld. Iedere zanger heeft zijn talent. Uniek, kenmerkend als geen ander. En heeft zijn eigen grenzen en paradoxaal zijn onbegrensde vermogen. Herman, als dirigent, als leider, als manager van de uitvoering, laat al die bijdragende koorleden samensmelten tot een geheel. Een geheel dat de zaal, het gehoor ontroert. Dat doet hij door de juiste balans te laten ontstaan. Door de koorleden tot een net wat hogere prestatie uit te dagen. Op de generale repetitie is hij op het juiste moment wat liefdevol boos en streng. Het blijkt een wisselwerking te zijn. Een spel of beter een samenspel. Het wederzijds vertrouwen in elkaar lijkt het sleutelwoord.

Juist deze samenwerking maakt voor mij het resultaat zo ontroerend en waardevol. De pracht van het muziekstuk, dat het koor, ensemble en de dirigent ons brengt, zit hem vooral in de manier waarop het geproduceerd wordt.

Bij een concert vinden we dit natuurlijk en normaal. Inderdaad, tot nu toe heb ik eigenlijk niets nieuws gemeld. Maar hoe zit het bij organisaties? Waarom moet het in de organisaties anno 2012 allemaal zo ingewikkeld en onnatuurlijk zijn? Waarom moet er zo nodig gemanaged, gecontroleerd, afgerekend, ‘gedoelstellingd’ en veroordeeld worden? Terwijl het in organisaties toch ook om in wederzijds vertrouwen en samen bouwen gaat. Om in wisselwerking je uniekheid inzetten. Als manager wil je toch vooral iedereen de ruimte gunnen en een plek laten innemen die de balans in de organisatie ten goede komt, waardoor onvermoede hoogtepunten bereikt worden. Zonder targets, maar wel vanuit de wens van een mooie productie.

Mijn wens voor 2013 is dat nou eindelijk eens de draai wordt gemaakt. Mag het ‘tipping point’, dat zich al jaren aan dient, nu komen? Als je toch manager bent doe het dan als een dirigent, bijvoorbeeld als een Herman Kofflard. 

Dames en Heren, lieve mede-cursisten, collega-leden van het geheime genootschap

Aandacht voor dat wat er is……We nemen maar beperkt waar, dus is het waar wat we uberhaupt waarnemen ?

Het einde van het (bekende) Maya tijdperk is ten einde, dus vanaf nu zijn we dan eindelijk echt overgeleverd aan het onbekende. Of zijn we dat niet altijd en is het letterlijk een tijd waarin ook de kalender geen (ogenschijnlijke) houvast meer biedt….. ik hoop het laatste want houvast beperkt slechts de geïnspireerde mensch! 

Precies een jaar na de Rijnlandweek (toeval bestaat niet voor de voorbereide geest), waarin aandacht voor dat wat er is, volledig accepteren dat je in de tussentijd verkeert en je enkel verplicht bent datgene te doen waar je talenten liggen, de hoofd ingrediënten vormden, ben ik terug naar HUIS gegaan. In de meest letterlijke zin van het woord. 

Eigenlijk introduceerde ik het al bij aanvang van de cursus. We moesten ons voorstellen vanuit een windrichting en manmoedig toog ik naar het zuiden: Mijn droom is ooit naar Portugal te verhuizen.

Immers toen ik als 7-jarig kind in Portugal kwam, wist ik dat het mijn thuis was en heb ik er maar liefst 36 jaar erover gedaan om dit te accepteren. Elke mogelijkheid om daar naar toe te gaan heb ik afgewezen, omdat de matrix me dwong tot ‘in de pas lopen’ en datgene doen wat er van me ‘verwacht’ werd. Totdat ik juni 2011 een moment van inzicht beleefde op het strand: Geen concessies meer. De enige grenzen bestaan louter in je hoofd, als ik dagelijks 2,5 uur in de file zit in Nederland

Nuja, je kunt in elk geval zeggen dat het in elk geval dit leven nog is gebeurd. Ik ben vertrokken naar mijn thuis, de wetenschap: handel in de geest ter plaatse alsmede  bovenstaande feiten ter harte genomen en zie hier het resultaat.

Dit jaar openen wij op Nieuw Europees Georganiseerde wijze onze vestiging Sana Vida Portugal, voorbeeld van een zorghotel, zoals wij denken dat zorg georganiseerd moet worden. Voor, door en met mensen, als voorbeeld voor Nederland met de beste mensen in de front office !

Ik nodig u allen uit te komen kijken en/of bij te dragen aan deze werkelijke droom, want Wie Het Weet, Mag Het Zeggen !

Alles en iedereen is welkom !

Hierbij een zeer interessante documentaire over de Vrouwen van Brukman. De vechtlust van deze dames is ontroerend en betekenisvol te noemen. Een echte aanrader.

Groet,

Arthur

De klop van de paardenhoeven is de zachte echo van de slagenregen 
Een nagalm van misselijke menselijkheid,  misbruik van mannelijke macht
Woorden vormen schreeuwende stilten,  die open wonden zijn, verlegen
Als t harde eelt,  gegroeid op de huid van t hart, nog niet verzacht
Zo ver van mezelf

Vertrokken en aanbeland, al snel thuisgekomen
Zoek ik t verband van menselijk zijn en leren
Van idealen, de horizon en de stip, de leiderschapsdromen
Zo verheven dat t de verbinding mentaal bleef weren
Zo ver van mezelf

Alsof de film in mij was aanbeland; mij en mijn leven stuurde
Met strengen geknoopt aan….en gezogen uit de tijd
NEO, NEO, NEO aansporingen ; n wave die oneindig duurde
Met hertogelijke arends vleugelslagen uit mezelf bevrijd
Op weg naar de ander

De flanken van t paard huiverden hun kracht
In het subtiele spel van volgen en leiden
De warmte tastbaar  stevig en zacht
Verenigd werd, wat bij van de Graft was gescheiden
Zo gedicht in me zelf

Zag de heelheid, het verbonden koord
Onbaatzuchtig overgeven aan het zijn, zo warm
Liefde voor wat is, voor geluiden zonder woord
Nam me mee, nam me op in de kudde, gered in Marrum
Zo gedicht in mezelf

Loop, wandel, mars door instelling en leven
Op de plaats gezet, halt, stilte, steen
Verwijlen bij t moment, eeuwen even
Geeft samen, geeft zovelen om ons heen

t Gat is gesloten
Gedicht uit zichzelf

Inspiratie is een eeuwig durende reis, is de ondertitel van Hans Peter Roel zijn boek “de ontkooiing”. Of het nu de hark voorbij is of het weghalen van belemmering die organisaties heet “de ontkooiing” – er ontstaat ruimte. Het geeft mensen de vrijheid heeft hun vak te ontwikkelen, te groeien en bloeien. “De bron van creativiteit staat iedereen te beschikking, zo maar, gratis, vanaf de geboorte meegeleverd”.

De essentie in het boek lijkt eenvoudig in te voegen met de Rijnlandse gedachtegoed. Hans Peter Roel ontvouwt in zijn boek vier stappen om te komen tot innovatie/inspiratie – de eerste is “de basis is vrijheid in denken en handelen” – tweede “zoeken naar stilte en leegte” (waar heb ik dat dee week meer gehoord) – derde: “de toekomst start met verbeelding en dromen” en vierde: “leven op basis van intuïtie en synchroniciteit”.

“Organisatie”principes (daar gaat hij bijna mis) die hij hanteert “mensen zijn volwaardig en hiërarchie wordt omgezet in democratie – leiderschap is dienend – medewerkers hebben vrijheid en vertrouwen om hun werk te doen… duurzame groei door respect voor people – profit – planet.

Kortom het biedt ruimte…