Verbinden en vertrouwen in het hier en nu.
Deze week wil ik in het hier en nu staan, omdat dat eenmaal zo moet in deze cursus!. Maar steeds loop ik tegen mijn eigen gedachtebeperkingen aan, zoals het idee dat deze column diep doordacht, geestig en ook wel onderhoudend moet zijn.
In het hier en nu hoeft dat niet. Alles mag er zijn. Dat idee geeft mij de vrijheid en de ruimte om deze column te schrijven. Ik hoop straks te genieten van jullie columns en ik voel mij met jullie verbonden om mijn column met jullie te delen.
Wat mij spontaan te binnen schiet is het boek “alleen op de wereld”. Dat boek heb ik van mijn grootmoeder gekregen. Wat ik niet wist was dat dit boek van haar broer was die op 17 jarige leeftijd aan de Spaanse griep is overleden. Het boek had grote emotionele waarde voor haar en was een groot geschenk aan mij. Dat boek heeft grote indruk op mij gemaakt. Ik moest erg huilen toen Remi zich realiseerde dat hij alleen op de wereld stond: het gevoel van intense verlatenheid en intens verdriet. Dat gevoel komt nog steeds bij mij op als ik geen verbinding en geen vertrouwen voel. Waar ik zo langzamerhand achter komt is dat dat gevoel van intens verdriet en verlatenheid mijn gevoel is, omdat ik dat zo ervaar. Het is goed om dat gevoel te hebben en het is goed om dat gevoel te benoemen en het is nog leuker om dat gevoel te gebruiken om opnieuw de verbinding te leggen. Het mooie dat ik deze week geleerd heb is dat ik deze verbinding kan leggen door ruimte te geven in het hier en nu en los te laten. Het mooie van het hier en nu is dat het constant voor het grijpen ligt en onvoorwaardelijk is. En nu ik dat door heb zie ik hoe dat prachtige kansen biedt om mensen binnen organisaties te laten opbloeien. En niet alleen dat: ervaren wordt creëren en realiseren: taal wordt werkelijkheid!