Tegenwoordig probeer ik een paar keer per week op de fiets naar ons kantoor te gaan. Goed voor lijf en leden en fris voor longen en geest. Van Haarlem-Noord naar Haarlem-Zuid is dat zo’n 20 minuten, dwars over de grote markt en langs het Spaarne. Valt mij op dat je op de fiets meer “tusentijd” hebt om rond te kijken. In de auto “voel” je veel meer de grenzen van de straat en de stoplichten en … natuurlijk je voorganger.
Twee weken geleden zat ik net op de fiets toen ik moest denken aan een experiment in Zeeland, een tijdje geleden. Daar hebben ze voor een paar maanden alle verkeersborden weggehaald. Mijn fietstochtje veranderde plotsklap in ” borden”. Overal borden, je wordt er na 5 minuten al gek van.
Blauwe borden met een fiets, zowel link als rechts van het fietspad. Vorig jaar is het pad hier rood gemaakt. Is er niemand op het idee gekomen dat er nu 3 keer dezelfde info wordt gegeven? Kan ik nou echt niet ZELF bedenken dat ik DAAR moet fietsen? Oh ja, voor de zekerheid, ook een bord verboden in te rijden voor auto’s. Alsof die auto’s daar uberhaupt in WILLEN rijden. Overigens dat past niet echt he!
Verderop het bekende rood-witte driehoekbord over een naderende voorrangsweg. Oh, dacht ik, das mooi, hoef ik even niet op te letten. Toch zochten mijn ogen, gewoon voor de zekerheid, een extra check … naar de bekende haaietanden op de grond. Zal ik stoppen, of …. mmmm … es ff kijken, geen auto’s, geen voetgangers, ook geen bus … niks stoppen, doorfietsen dus. Je kent dat wel, eerst erop vetrouwen dat iemand van verkeersbeleid ooit goed over de gewenste borden en signalen heeft nagedacht om vervolgens dat weer los te laten, te vertrouwen op je eigen aandacht op de omgeving en op de mede weggebruikers.
Goed, ik viel van de ene in de andere verbazing over al die borden. Alsof het niets is bedacht ik, in een split second, een fictieve werkelijkheid: een route zonder borden, zonder stoplichten en zonder regels.
Ik ging verder, nu met opperste aandacht voor de omgeving en het volste vertrouwen in de anderen om mij heen. Net zoals in, bijvoorbeeld, Hanoi, Thailand, op een willekeurig kruispunt. Ik keek goed rond. Wie is waar en gaat wat doen en blijf rustig maar duidelijk over wat ikzelf doe… zo ongeveer.
Zo was daar een kruispunt in Haarlem-centrum en daar kwam ze aan: het meisje op de scooter. Ik schatte haar 17 jaar, blonde staart onder een trendy retrohelm, ik denk op weg naar de hogeschool, op zo’n prachtige retroscooter. Wat zou die kosten en zou ze die zelf betaald hebben of haar pappa? Opeens bedacht ik me dat het mij ook zomaar zou kunnen gebeuren, over een jaar of 11, als mijn dochter 17 jaar is.
Ze reed best hard, sms-end op haar I-phone, in zichzelf en volledig vetrouwend op het naderende stoplicht. Ik zocht contact met haar ogen, aandachtig als ik was voor alles en iedereen ….. helaas, ik vond ze niet. Even was ik in dubio: Zal ik ook m’n I-pod opzetten en m’n reis verder laten leiden door regels en borden? Of zal ik vertrouwen op mezelf en op de anderen om me heen. Op aandacht geven en aandacht ontvangen, op kijken en waarnemen, op ruimte gunnen en ruimte krijgen. Ik koos voor het laatste, voor de “bordenwisser” en voor de “ontwikkeling van nabije vrijheid”!
Nu zij nog, daar op die scooter!