Rijnlands organiseren gaat over mij.
Hoe kwam ik er toch bij dat het over al die anderen gaat?
Na stap 1 komt stap 1
En stap 1 is helemaal geen strategievorming…
Maar zoeken naar de onderstroom
Want alles gebeurt immers in het laagland!
De beste mensen horen op het slagveld, niet op de heuvels.
Waar ben ik zelf?
Ik wil toch altijd de beste zijn?
Of moet ik dat?
Als de grens bereikt is, begint de verandering.
Ik heb iets met grenzen.
Als ze er bijna zijn, vecht ik
Als ik erop zit, vlucht ik
Als er geen grens is, ga ik op zoek.
Want dan wordt het al snel te saai
Alleen zijn is oké, eenzaamheid niet.
Dus ik ga wel de strijd aan. Durf af te wijken.
Want ik doorsta immers de spiegeltest.
Ik moet niet alles geloven wat ik denk.
Maar wel veel dus.
Groen en blauw zijn er tegelijkertijd.
Mengen geeft een vieze kleur. Ik zou niet eens weten welke.
Dus beiden er laten zijn is beter.
Chaos is creativiteit, maar ben ik dan de ware?
De rode draad is nuttigheid versus waardigheid.
En ik vraag me af: kan waardigheid ook nuttig zijn?
Lummelen is kairos.
Maar kan alleen bij de gratie van productiviteit.
Ik wil vonken en niet vinken.
Het hart kent geen bijzinnen, zei Helma.
Ik denk dat zij gelijk heeft, maar voel ik dat ook echt?
En dan het moeilijkste.
Verwonder je maar oordeel niet.
Maak ruimte voor dat wat wil gebeuren.
Wonen in oordelen is echt zo vermoeiend, weet ik uit ervaring.
Ik leerde dat ik daar niets aan kan doen.
Wow, wat een opluchting.
Mijn context bepaalt wat ik zie,
En mijn brein reageert automatisch.
Ik ontmoette een van de meest authentieke mensen in mijn leven.
Zij zei dat ik wel een keuze heb.
Ik kan iets onder mijn arm meenemen.
En zelfs losknippen van mijzelf.
Zoals ik straks de navelstreng van mijn kindje doorknip.
Overigens dan wel liever met een schaar dan met een mes.
Ik heb het maar ik ben het niet.
Het kind is van zichzelf.
Ik kan niet anders zeggen: het is een waarheid als een paard.
Het gaat om rust en liefdevolle aandacht.
Ik heb een interne criticus met ADHD.
Ik noem haar P&O
Ze is er, tot vervelens toe. Maar je hebt er eigenlijk niets aan.
Dus ik zeg vriendelijk: Hallo P&O. Ik leg je naast mij neer.
En ik wacht tot de woorden komen.
Geen idee of ik het ooit leer.
Hindert niets want ik ben een mens.
En mensenwerk is bij uitstek imperfect.
Ik vind het angstaanjagend.