In de beschutheid van de ruimte staat de wijze eik groots te zijn. Groots in zijn groenheid, zijn vasthoudendheid in geaard zijn en draagkracht van alle wensen. Wensen van voor hem onbekenden bijeengeknoopt met dunne touwtjes en wapperende labels. Wensen met diepe verlangens naar liefde en verbinding, naar het verleden, naar het grootste, je gezondheid, naar het aardse één Porsche targa..
De oude eik sta mij toe onder hem te mogen zitten – luisterend naar de stilte hoe deze ook moge klinken, luisterend naar mijn gevoel. Luisterend naar de bladeren van de oude wijze eik..
Daar versmelten de bronnen van eik, stilte en gevoel tot het woord ruimte. Ruimte… Maandag kwam ik aangelopen en hoorde het deuntje van mijn gsm. Maaike informeerde waar ik was. Even later ze liep me tegemoet.. In het samen oplopen vertelde ze me dat er geen tv was op de kamer. Het gekke is dat het anno nu voelt als één beperking, maar feitelijk je ruimte geeft. Ruimte om je tijd anders in te vullen… Rust te nemen even geen beeldend contact met de snelle wereld buiten. Een snelle wereld die vertraagde bij de paarden. Ook de paarden wijsheid is weten waar ruimte is..de wijdsheid van de bak, de ruimte tussen de paarden, de ruimte in het geven en nemen, leiden en geleid worden.. Maar vooral te ruimte in jezelf om contact te maken.
De stilte klinkt door, de ruimte komt door….de oude eik knikt door… zover als de wind het toestaat, hij verzet zich niet.. Voelt hoe de wind in het hier en nu zijn takken en bladeren afstreelt en beweegt mee, mee in de ruimte. Ik kijk naar de eik met zijn talloze wensen. Ik wens hem en mij nog veel ruimte.