Vorige maand heb ik in ons regionale blad een kort ironsch stukje geschreven. Na de Rijnlandweek dacht ik: is dit niet een knipoog naar het Rijnlands denken?

Dag Sinterklaasje…

Op deze koude winteravond ligt het Sinterklaasfeest weer net achter ons. En ik zal toch niet de enige zijn die ieder jaar weer kromme tenen krijgt bij een dergelijke amateuristische vertoning? En dan kan Dieuwertje Blok het allemaal wel leuk brengen, maar je mag van een firma die al een paar honderd jaar een dergelijk feest organiseert toch wel wat beters verwachten. Dan is de sleutel van de pakjeskamer weg, het jaar daarna is het grote boek gestolen, de boot is de verkeerde kant op gevaren of het paard heeft schimmel! Ik zou zeggen: hoog tijd om een externe sinterklaasdeskundige deze tent eens grondig te laten doorlichten. En hier alvast wat suggesties voor verbeteringen

Kwaliteit
Ten eerste zou er eens gekeken kunnen worden naar de manier waarop de kwaliteit in de organisatie is geborgd. Hoe vaak is kwaliteit een onderwerp op het werkoverleg van de hoofdpiet? Is het wel duidelijk wat een kwalitatief goede surprise of gedicht is? Daarvoor kan een kwaliteitskaart opgesteld worden, waarbij aan de verschillende onderdelen weegfactoren toegekend kunnen worden. En om de objectiviteit van de beoordeling te bevorderen zou bij iedere intocht of pakjesavond een piet van een andere stad als waarnemer kunnen optreden. Daarbij zou ik willen voorstellen om een kwaliteitspiet aan te stellen die zich niet bezig houdt met strooien, gekke capriolen of cadeautjes sjouwen, maar die gewoon bewaakt of de vastgestelde handelingsprotocollen op de correcte wijze worden uitgevoerd.

Van aanbodgestuurd naar vraaggestuurd
Als iedereen op pakjesavond aan zijn trekken zou komen, hoe is het dan toch mogelijk dat ieder jaar vanaf 6 december de site van Marktplaats uitpuilt van de net gekregen CD’s. boeken en sokken. Ieder jaar maar weer dezelfde cadeaus in hetzelfde papier en weer zo’n gedichtje. Waarom niet uitgaan van de vraag van de klant. Misschien wil men wel eens wat anders in de schoen dan die droge pepernoten? En laten we dan meteen eens kijken of we in dit digitale tijdperk op een andere wijze te weten kunnen komen wat de klant wil dan een geschreven of geplakt (!) verlanglijstje. Dus het wordt tijd voor een uitgebreid klantenonderzoek om goed inzicht te krijgen in de vraag van de klant om vervolgens daar op in te spelen. Uiteraard vindt men onder in de surprise een klein enquêteformuliertje om aan te geven wat men van het cadeau vond.

Efficiëntie
Waarom toch ieder jaar weer een piekdrukte zo rond 5 december? Dat zorgt voor een ongelofelijke vraag naar sinterklazen en een veelvoud aan zwarte pieten. En dat komt nou niet bepaald het kwaliteitsniveau ten goede. Logisch dat alle faalfactoren zich op zo’n moment openbaren.
Een goede spreiding van het feest over het jaar zou een groot aantal problemen voorkomen. Op die manier kan er een constante productie gedraaid worden, waardoor eenvoudig op een mogelijke verstoring ingespeeld kan worden. En met een beetje efficiënte inzet van de pieten kan de pakjesboot permanent met minder pieten bezet worden. Hierdoor wordt dan weer bespaard op opleidingskosten en pietenkleding.

Ik heb een brief naar de Sint gestuurd waarin ik gevraagd heb of ik een gedetailleerde planning van deze organisatieverandering kan ontvangen en ik heb aangegeven dat ik graag wil deelnemen in de klankbordgroep. Ik houd u op de hoogte van de vorderingen!

Ik moet denken aan de vorige keer dat ik hier in Drakenburg zat, nu vier jaar geleden. Ik was net geinstalleerd in de Provinciale Staten van Zuid-Holland en volgde een training bij de PvdA. Op een bepaald moment zat ik hier buiten aan een tafeltje, samen met Ans. De opdracht was om te bespreken waar we over vier jaar zouden staan. We schreven ook een ansichtkaart (an sich) aan onszelf met daarop een wens voor de toekomst.

Die ansichtkaart – met Engelse dropjes erop – kreeg ik laatst in de bus. Er stond op: “Ik wil meer ontspannen, meer plezier maken!”. Dit was precies mijn voornemen voor 2011. Blijkbaar kan ik nog steeds (of nog meer) ontspanning en plezier in mijn leven gebruiken. Ik zat hier dus met Ans. Zij is inmiddels overleden aan kanker. Ik weet niet of haar ‘plan’ en wens aan zichzelf zijn uitgekomen. Ik en mijn wens leven nog steeds en ik heb hopelijk nog tijd om mijn wens uit te laten komen.

Mijn ‘casus’ heeft wel iets weg van die wens: hoe kan ik crowdsurfen – zowel letterlijk als figuurlijk – op de kickende ervaring dat ik word gedragen door anderen? Ik zag dit maandag als een vrij technische vraag waar bij wijze van spreken een ’trucje’ voor zou zijn. Gisteren en vandaag ben ik tot het inzicht gekomen dat crowdsurfen een andere houding, een andere manier van kijken vergt. Anderen dragen mij als ik daarvoor de omstandigheden creeer. Dat kun je natuurlijk niet forceren. Je kunt de eerste stap zetten en daarmee het proces starten en deels vormgeven maar de uitkomst niet.

Mijn nieuwe voornemens voor 2011 zijn, naast ontspannen en lol maken, dan ook: erop vertrouwen dat mensen, dingen en kansen komen als de tijd rijp is en zo ontspannen leven dat ik het moment ook kan ‘grijpen’ als het zich aandient.
Ook in 2011 kan ik het niet alleen. Gelukkig ben ik dat ook niet. Alles en iedereen is reeds voorhanden.

Soms duurt het even en moet enige schroom overwonnen worden. zoals ook het delen van mijn blog van die fantastische rijnlandweek, nu alweer bijna 2 maanden geleden.

Is het niet geweldig ? Klik hier voor de video:

http://en.tackfilm2.se/?id=1278962219459ID599

Gisteren een erg leuke en inspirerende netwerkmiddag in Oosterbeek gehad.
Het was echt een cadeautje.

Sandra, Peter en Mark bedankt!

Wil je voorzichtig zijn
Wil je voorzichtig zijn. Je raakt me diep
Waar het gevoelig is, het makkelijk schramt
Vlakbij het zeer, de ruwe kras nog van toen die eerste keer
Wil je voorzichtig zijn

Ik wist wel dat het nog ergens leefde
Maar sloeg er allang geen acht meer op
De dagen gaan hun eigen gang
Je raakt gewend en doet maar voort
Maar ineens ben ik je vol gaan kussen
En jij volmondig mee gaan doen
De liefdesgod zat op je lippen
En ik tril weer als een kind
Wil je voorzichtig zijn

Wil je voorzichtig zijn. Ik kan niet doen alsof
Dit is waar je voor leeft, de vroege jeugd van je gevoel
Zo zonder truc of spel of gluiperig doel
Wil je voorzichtig zijn

Je hebt me uit mijn lood geslagen
Het oude stinkt naar rotte vis
Je glanst en tintelt door de straten
Wie dit weerstaat heeft nooit geleefd
Ik twijfel soms of je wel waar bent
Ben bang dat je het kapot laat gaan
Maar ik wil de veilige weg niet volgen
Dan ga ik er maar aan
Wil je voorzichtig zijn

Wil je voorzichtig zijn. Het voelt zo goed
Het vraagt om meer, voorbij de schijn
Maar let wel op met wat je zegt
Want waar het hecht, zit ook de pijn
Wil je voorzichtig zijn

Als ik nu mijn dronken hart niet volg
Zal voortaan elke stap een misstap zijn
En raak ik jou en ook mezelf kwijt
En de weg die ik moet gaan.
Eens zal ik dan wel de prijs betalen
Maar ik zal dat doen met kracht en trots
Want als je het lef heb om te vliegen
Moet je het ook hebben voor de val
Wil je voorzichtig zijn, voorzichtig zijn
Voorzichtig zijn

Om mijn collega’s te laten delen in mijn ervaringen tijdens de Rijnlandweek schreef ik de volgende bijdrage voor onze interne nieuwsbrief:

Koester de snuffelmuizen,

Kennis over een nieuwe diersoort, de snuffelmuizen, dat is iets wat wij meebrengen van de Rijnlandweek. Maar er was veel meer en beter hadden we het nieuwe decennium niet kunnen beginnen. Maandag stapte ik samen met Maria in (wat zou blijken te zijn) een inspirerende ontmoeting met boeiende inleiders en begeleiders. Graag geef ik (in chronologische volgorde, want zo hoort dat toch?) een kort verslag van onze ontdekkingstocht…

Helma Ton, programmaleider en aandachtsactivist loodste ons naar steeds meer zelfsturing. Jan Jaap Brouwer zorgde ter introductie voor een duidelijke uiteenzetting over het verschil tussen Rijnlands en Angelsaksisch. Een druk Twitterende Jaap Peters bracht ons daarna meteen in verwarring door zeer ordelijk de chaostheorie te bespreken. Hij wees op de ruimte die chaos kan bieden. Aan het einde van de eerste dag keken we naar The Matrix met een filosofische toelichting. “Wat kan ik weten? Wat moet ik doen? Wat mag ik hopen?”Het was Kant die deze kernvragen formuleerde en de gebroeders Wachowski inspireerde tot het maken van de filmtrilogie The Matrix. Maandagavond al zaten we vol nieuwe impressies, overdonderd door dingen die we eigenlijk wel wisten, maar…
Samen met de 14 andere deelnemers kozen we voor de rode pil. Een weg terug bestaat niet dus voort ging het programma .

Dinsdag eerst een boeiende ontmoeting met Fokke Wijnstra die met ons van gedachten wisselde over bijvoorbeeld ‘betrokkenheid’. Je kunt betrokkenheid niet beheersen, controleren of hoe dan ook maar erin ingrijpen, maar vakmanschap en betrokkenheid kunnen voor organisaties wel het verschil maken. “Mensen zijn verleerd om bij een ‘ander systeem’ te passen en zoeken dan naar zekerheid, maar als je met onzekerheid om kunt gaan kan het zoveel meer opleveren”. Harold Janssen (steeds aanwezig met verhelderende anekdotes, veel kennis en leuke You Tube filmpjes) introduceerde de snuffelmuis, de ontdekker, de nieuwlichter, de dwarsligger die samen met een aantal anderen in staat is het systeem te laten kantelen. Organisaties zitten tjokvol geconditioneerde ‘rondpompmuizen’, maar de snuffelmuizen kunnen daar (mits ze wat ruimte krijgen) verandering in aanbrengen. Met Alieke van der Wijk sloten we al improviserend de tweede dag van onze ontdekkingstocht af. Veel dingen wisten we eigenlijk wel, maar…

Woensdag ging het met Helma Ton over verandering, resoneren, contact maken, loslaten, maar ook over waardigheid. We zaagden de week doormidden door het schrijven van columns. (zie mijn weblog) Edu Feltman liet ons worstelen en nadenken over nuttigheid en waardigheid. De vergelijking tussen grasspriet en knikkeren (die elkaar volkomen uitsluiten) schepte nog meer verwarring. “Zodra je woorden als organisatie, organiseren etc. hanteert ben je strijdig met waardigheid”… Pfff, daar moesten we toch even van bijkomen maar dat lukte niet echt goed want ’s avonds keken we samen naar de film Sicko. Dat ook hakte er flink in, maar eigenlijk wisten we het wel…

Na de aandachttraining van Helma was Harry Wullings donderdag onze volgende gast. Hij schreef samen met collega Rob Fijlstra het boek ´Nooit meer sjoemelen´ en liet ons kennismaken met zijn visie op leidinggeven. Leiderschap is iets heel anders dan de baas spelen, dat kwam uit zijn verhalen duidelijk naar voren. ´s Middags was het tijd voor een (koud) buitengebeuren waarbij we contact maken en leiderschap aan den lijve hebben ervaren. Bij BuitenGewoon liet Barbara ons kennismaken met de kudde. Prachtige paarden in dit geval en wij leerden op een heel andere (natuurlijke) manier contact leggen en verbaasden ons over het gemak waarmee je leider kunt zijn, mits de ander je daartoe de ruimte wil bieden. Eigenlijk wisten we dat natuurlijk best wel, maar…

Steeds losser was de structuur geworden, dus echt verrast konden we niet zijn dat er voor de vrijdag geen programma was. We stonden zelf en zelfstandig in het hier en nu en omdat daar alles al aanwezig is… Je kunt het welhaast raden. De zelfsturing deed zijn werk, maar niet na een echte Maria interventie. “Zullen we voor een half uurtje toch even wat structuur brengen om een paar afspraken met elkaar te maken?” Een nuttige interventie die uiteindelijk een paar werkgroepjes opleverde die zich bogen over een paar thema’s die nog onvoldoende aan de orde waren gekomen. Hoe de schoorsteen toch blijft roken in een Rijnlandse omgeving, wat we kunnen met Twitter en de voorbelden uit de praktijk (meer verhalen) van de Rijnlandse adviseur. Het leverde ons in ieder geval nog een cadeautje op voor onze WVM innovatiegroep want plotseling zagen we het verband tussen onze participatie denkrichting en de mogelijke aanpak ‘aan de achterkant’. Misschien wisten we het al, maar soms moeten de brokjes samenvallen. Helma, Harold en Jaap faciliteerden dat.

Ik gun ons eigenlijk allemaal zo’n ‘trektocht’ door het Rijnlandse landschap. Ja ik ben duidelijk enthousiast over de manier waarop ik mijn eigen al bestaande inzichten kon aanvullen met de input van verschillende fijne en oprechte inleiders. Heel plat zou je kunnen zeggen dat ik mijn netwerk weer wat kon vergroten, maar dat is het niet. Ik heb mijn zienswijze, maar vooral mijn zijnswijze verrijkt en geestverwanten ontmoet die me inspireren zullen deze weg te blijven volgen. Ik heb de rode pil genomen en kan niet meer terug! Dat voelt als een opluchting…

Link naar de column http://www.wvm.info/weblogs/29/bens-bespiegelingen.html

De IJslandse president Olafur Ragnar Grimsson weigert een wet te ondertekenen die regelt dat IJsland een voorschot van in totaal 3,8 miljard euro terugbetaalt aan Nederland en Groot-Brittannië vanwege het faillissement van internetspaarbank Icesave. Daarmee lijkt IJsland in een constitutionele crisis te worden gestort, aangezien regering en parlement eerder wel akkoord gingen met een terugbetalingsregeling. Waarom zou de president toch gelijk kunnen hebben is hier de vraag?

Stelt u zich eens voor dat de ING een dochter in Amerika heeft die ING-Direct (met de pay-off Nice & Save, welcome home savers) heet en die zich richt via advertenties op 300 miljoen Amerikaanse consumenten. En u weet allemaal dat Amerikanen gaan voor korte termijn rendement. Wij hebben een minister-president die KOK heet en een Minister van Financiën die ZALM heet. Ervaring leert dat een minister-president op termijn commissaris wordt bij de Holding van ING en dat de Minister van Financiën president-directeur wordt van ABN Amro. Stel dat je al die kennis hebt.

En nu gaan mede door de handelingen/transacties van ING-Direct (Nice & Save) de grote banken in ons land failliet. De hebberige Amerikanen eisen nu van ons 200.000.000.000 euro terugbetaling van hun tegoeden omdat ‘hun’ ING-Direct ook failliet is. Dat is in Amerikaanse termen 80.000 dollar per Nederlands gezin. En de argumentatie is dat Nout Wellink maar beter toezicht had moeten houden en dat we trouwens allemaal volop van de malversaties van ING-Direct hebben geprofiteerd. Alle bankmedewerkers reden hier immers – dankzij hun vette bonussen op ING-Direct (Nice & Save) – afhankelijk van hun rang in een Audi A8, Audi A6 of Audi A4.

En nu besluit ons parlement op voorspraak van de Minister-President en de Minister van Financiën, wiens namen en toekomst u kent: dat wij als Nederlandse regering akkoord moeten gaan met 80.000 euro belastingschuld per Nederlands gezin. Maar we hoeven pas over een paar jaar (2016) te beginnen met terug te betalen. Het lijkt wel de DSB-bank: in het begin goedkoop, maar je wordt genaaid waar je bij staat (in het hun termen heet dat een ”verdienmodel”). Ondertussen gaat per 1 januari 2010 ons BTW-tarief omhoog naar 25, 5%. Het hoogste ter wereld. Kok en Zalm overtuigen het parlement op een goede vrijdag van dit plan. Nu moet maandag de Koningin ook nog tekenen. De Koningin is erg actief op alle sociale netwerk-sites die er maar zijn in ons land en die voelt op haar oranje klompen aan: mijn volk wil dit niet en weigert vervolgens te ondertekenen.

De hele wereld valt over ons land heen: in de Nederland wonen niet 300.000 inwoners zoals in IJsland, maar ruim 16.000.000 mensen die vervolgens neergezet worden als de financiële terroristen van deze wereld die zich niet aan de internationale afspraken houden die ooit in de kleine lettertjes zijn bepaald door de Wellinks, Koks, Scheringa’s, Rijkman Groeninks en Zalms van deze aardkloot.

Staan wij achter onze Koningin of niet?

Uit: Boven in een groene linde zat een moddervette haan – De mooiste 75 fabels op rijm gezet door Maria van Donkelaar&Martine van Rooijen met prenten van Sieb Posthuma -Uitgeverij Gottmer 2008

Er was eens een familie muis
die woonde al drie jaar
heel knus voor de
gezelligheid
op zolder bij elkaar

Toen werd hun leven wreed verstoord
door Kareltje de Kat,
een beest dat als
versnapering
per dag zo’n tien muizen at

‘Zo blijft er niemand over!’ riep
pa muis wanhopig uit.
‘We houden een
vergadering
en nemen een besluit’

‘We gaan hier weg!’ zei moeder Muis
‘We drukken onze snor.
We bellen de
migratiedienst
en gaan naar Ecuador!’

‘Hoho,’ riep tante Mientje Muis,
‘doe jij eens niet zo gek.
Waarom niet een
alarmsysteem –
een bel om Karels nek?’

‘Een goed idee! Wat superslim!’
riep het muizenvolk in koor.
‘Dan horen we
geklingeling
en gaan er snel vandoor.’

‘Een bel om doen? Denk even na!’
zei ome Japie toen.
‘Dat lijkt misschien
aantrekkelijk,
maar wie moet dat gaan doen?’

De muizen riepen om het hardst:
‘Ik niet! Jij wél misschien?’
‘Wil jij naar de
verdoemenis?’
‘Ik niet! Mijn niet gezien!’

Het muizenvolk was eensgezind
voorzichtig duurt het langst!
Maar ’t leeft door die
voorzichtigheid
nog steeds in vrees en angst