In de beschutheid van de ruimte staat de wijze eik groots te zijn. Groots in zijn groenheid, zijn vasthoudendheid in geaard zijn en draagkracht van alle wensen. Wensen van voor hem onbekenden bijeengeknoopt met dunne touwtjes en wapperende labels. Wensen met diepe verlangens naar liefde en verbinding, naar het verleden, naar het grootste, je gezondheid, naar het aardse één Porsche targa..

De oude eik sta mij toe onder hem te mogen zitten – luisterend naar de stilte hoe deze ook moge klinken, luisterend naar mijn gevoel. Luisterend naar de bladeren van de oude wijze eik..

Daar versmelten de bronnen van eik, stilte en gevoel tot het woord ruimte. Ruimte… Maandag kwam ik aangelopen en hoorde het deuntje van mijn gsm. Maaike informeerde waar ik was. Even later ze liep me tegemoet.. In het samen oplopen vertelde ze me dat er geen tv was op de kamer. Het gekke is dat het anno nu voelt als één beperking, maar feitelijk je ruimte geeft. Ruimte om je tijd anders in te vullen… Rust te nemen even geen beeldend contact met de snelle wereld buiten. Een snelle wereld die vertraagde bij de paarden. Ook de paarden wijsheid is weten waar ruimte is..de wijdsheid van de bak, de ruimte tussen de paarden, de ruimte in het geven en nemen, leiden en geleid worden.. Maar vooral te ruimte in jezelf om contact te maken.

De stilte klinkt door, de ruimte komt door….de oude eik knikt door… zover als de wind het toestaat, hij verzet zich niet.. Voelt hoe de wind in het hier en nu zijn takken en bladeren afstreelt en beweegt mee, mee in de ruimte. Ik kijk naar de eik met zijn talloze wensen. Ik wens hem en mij nog veel ruimte.

” Mr Anderson!!,……. Mr Anderson!! Hier zijn de kaders. Ik weet dat je er graag buitenom gaat, maar geloof me, buiten die kaders maak je geen schijn van kans. Het meeste hebben we jaren geleden al geprobeerd en trouwens; het geld is op, dus blijf even bij de les en kom je afspraken na,……….. Flierefluiter.”

Het zou zomaar een phrase uit een slecht geschreven anglo Amerikaans kantoorromannetje kunnen zijn, maar dan kun je mij toch zomaar als Mr Anderson gebruiken.

Man, wat wordt ik toch eigenlijk moe van die gasten. Waarom blijf ik dan toch in ze investeren? De energie die ik voel heb ik al een paar keer proberen over te brengen, maar het lijkt wel of sommigen allergisch zijn. Allergisch voor anders denkenden,… Of is het angst?

Sommigen reageren ook niet allergisch. Sterker nog 1 op 1 zijn ze het eens, maar plenair bezwijken ze dan weer onder de macht van het collectief,…….. Meefluiters.

Nog even over de energie die ik voel. Heerlijk vind ik dat. Het duwt me op een of andere manier altijd buiten die verstikkende kaders. Wat een vrijheid is daar zeg.

Volhouden Neo. Laat die ideeen maar opborrelen. Breng er zo nu en dan eentje binnen de standaard.  Als lokkertje voor diegene die het nog niet beseffen. Ze gaan vanzelf komen, 1 voor 1, stapje voor stapje. De tijd gaat het ze leren.

Ga maar Neo, op zoek naar die andere Neo’ s. Ze zijn daar ergens, worstelend tegen diezelfde standaard. Doe je ding, bewandel het pad wat je steeds helderder voor ogen krijgt en wat zo verleidelijk lonkt,……..spannnend

Een mindmap vind ik een mooie manier om notities te maken – proberen de meest relevante woorden te vangen houdt me scherp. Voor mij vormt het één van de herinneringen aan een bijzondere week met fijne mensen. Ik geef deze info graag verder aan alle andere Rijnlandweekers, zowel

• in (opgeknipte) pdf-vorm op Rijnlandweek%20nr%209%20-%20een%20mindmapverslag.pdf 
• als webbased op http://www.mindmeister.com/131765396/rijnlandweek-nr-9-van-2-6-januari-2012. Het password voor de laatste is RLW9.

Deelnemers en ‘sprekers’, allemaal geweldig bedankt!

Hans

“Wat reageer je sarcastisch als ik het over pragmatisch aanpakken heb, zeg!!!”. Een drastische wending tijdens een sessie over Rijnlands organiseren. Een breuk in het gesprek. Ik schrik ervan. Zo had ik het niet bedoeld. Immers ik gun ieder zijn eigen aanpak en wie ben ik om een ander te beoordelen tegen mijn maatlat? Respect staat toch hoog in het vaandel? Trouwens, ik houd zelf ook wel van een pragmatische benadering. Kortom, deze zin schreeuwt om onmiddellijk doorvragen en doordenken. And so we did. Blijkbaar heb ik rationeel geen moeite met pragmatici, maar ligt er wel een onderliggende ergernis onder. Anders was ik niet non-verbaal zo duidelijk geweest.

Via het pad van de verschillen in generaties komen we al pratend bij de bron. Aart Bontekoning herkent de Y-generatie, de pragmatici, de generatie X en de protestgeneratie. In die laatste herken ik mij zeker en anders mijn omgeving wel. Grijze kop, tot wasdom komende rimpels en … vooral verhalen vertellen en doorschieten in hoe het zit. Juist de generatie Y leert je dat dat laatste voor hen waardevol is maar wel graag pas als zij er om vragen.  Dus in dialoog. Wow, wat prachtig. Verbinding!

Wat zij je vervolgens duidelijk maken is dat authentiek zijn belangrijk is. En daar botst het nogal eens met de pragmatici. Bijvoorbeeld ‘Ja, ik zeg wel ja tegen de baas, maar ik ga het natuurlijk niet doen, want je moet wel pragmatisch zijn. Immers je moet je doel bereiken en zoals hij dat wil lukt dat niet.’ Daar kan de Y-gen niet tegen. Als je nee bedoelt zeg dan ook nee en kom voor je eigen idee uit!

Wel, misschien dat de herinnering aan dit inzicht in verschillen tussen generaties ook de bron was van mijn non-verbale sarcastische reactie op het pragmatisch aanpakken. Pragmatisch in de zin van slim bezig zijn is prima, maar wanneer het ten koste gaat van waarden, dan niet. Het verloochenen van eigenwaarde, eerlijkheid of transparantie is andere koek. Het doel heiligt niet de middelen en zeker niet de waarden. Daar mag je heel pragmatisch over zijn.

Bijvangst: wat is er toch veel te ontdekken als verschillende generaties vanuit gelijkwaardigheid en nieuwsgierigheid elkaar bevragen.

Heeft u het al gezien, dat prachtige reclamespotje van de ING in het bejaardentehuis in Utrecht? ‘Tijden veranderen, maar dat betekent niet dat u mee hoeft te veranderen. Daarom kan iedereen bij ons bankieren op zijn eigen manier. Hoeveel bank wil je hebben?’ Met in de hoofdrol die ‘ouderwetse’ Willem met zijn platenspeler en mapje met bankoverschrijvingsformulieren die allemaal niets van die nieuwigheid lijkt te moeten hebben, maar het dan uiteindelijk toch ook allemaal haarfijn blijkt te weten.

Ik moet erg denken aan mijn moeder op Facebook. Vorig jaar nodigde ze me uit als ‘vriend’. Tijden veranderen. Hoeveel aandacht wil je hebben? Ze belt me nu op om mij te vertellen hoe het met de kids gaat op hun buitenlandse stages. Ze vindt het leuk, maar tegelijk ook erg lastig: de techniek, de cursus en het wel en wee weten over de kleinkinderen. ‘Maak ik me ook weer zorgen over, wat niet weet wat niet deert’. Heeft u ook nog naar het filmpje gekeken vanuit het perspectief met welke spulletjes deze bejaarden werken (Wii van Nintendo, iPhones, iPads, Macbooks, iMac, Skype, etc.)? Tijden veranderen. Hoeveel kwaliteit wil je hebben?

Tijden veranderen, maar dat betekent niet dat u mee hoeft te veranderen, zegt het spotje. Maar ondertussen blijkt iedereen mee te zijn veranderd. Het zijn bijzondere tijden. Onze bewoners in het bejaardentehuis, maar ook onze kids hebben modernere apparatuur met app’s (applicaties) dan de vakmensen die momenteel werkzaam zijn op de werkvloer. De werkvloer werkt ‘op de zaak’ niet of nauwelijks met smart phones, iPads of app’s. Misschien hebben hun managers al wel een iPad. Laatst kwam ik een moderne zorgmanager met een iPad tegen. Ik vroeg of het haar beviel. ‘’Het is het nieuwe roken’ zei ze. ‘Als je even wat anders wil doen ga je met je iPad van de zaak spelen en dat mag wel binnen.’ En ze ging weer verder met haar spelletje Wordfeud.

Weet je wat het grappige is aan het ING-filmpje? Er loopt nauwelijks personeel rond. Je moet heel goed kijken om ver op de achtergrond een medewerker aan te treffen. Zou het zo zijn dat als bewoners zichzelf beter kunnen helpen en gezonder blijven met een Wii er minder zorgvraag komt? Zou zomaar kunnen. Als mijn moeder dagelijks in verbinding staat met ons en haar kleinkids is ze minder alleen, heeft meer stof om over te praten en is ze minder met zichzelf en haar kwaaltjes bezig. Daar heeft ze geen tijd voor. Daar gaat dit filmpje eigenlijk over: het gaat helemaal niet over bankzaken, het gaat over de kwaliteit van de zorgverlening in Nederland. Het gaat ook niet om de mooie gadgets, het gaat over aandacht. Willem dacht even dat hij geen aandacht kreeg, maar in veertig seconden had hij in de gaten dat hij een ander aandacht moest geven! Zij gelukkig achter Skype, hij voldaan omdat hij haar kon helpen. Tijden veranderen. Hoeveel zorg wil je hebben?

Deze week een column geschreven voor de OrganisatieActivist. De bekende (links van het midden) politieke site Joop.nl heeft hem in de donderdag van de Summer Coure 2011 overgenomen: in 24 uur meer dan 1.000 lezers. Ongelooflijk en ook een kleine 40 reacties. Het zijn, denk ik, vooral de reacties die de stand van zaken in ons land en in de 2e Kamer goed weergeven. Kennelijk is Rijnlands links. De bekendste Rijnlander van dit moment Yves Leterme zei op werkbezoek in Nederland in november 2008 (midden in de hyptheekcrisis) het erg helder: ‘Het Rijnland Model pleit niet voor een overheid met almachtambities, het zet evenmin de overheid buitenspel maar in dienst van de samenleving: dat wil zeggen in dienst van de economische groei, van de sociale rechtvaardigheid en van het duurzaam beheer van de aarde’. Perfect!

Onderstaand de column op www.organisatieactivist.nl en Joop.nl

Samen zorg dragen

Rijnlands en Angelsaksisch Leiderschap werd geïntroduceerd in mijn intervisie groep van de MBA 42 studiegenoten. Mijn eerste gedachten waren toendertijd “What’s in the name?”. Leiderschap vanuit mijn rol als Sales Manager en Directeur had ik mijzelf aangeleerd door doen, vallen, opstaan en delen van ervaringen. Ik organiseerde vanuit mijn buikgevoel, in samenwerking met mijn teamgenoten.

In 2010 sprak Jaap Peters bij de provincie Friesland over zijn boek “In welke reorganisatie werk jij”. Inspirerend, boeiend. Toeval bestaat niet en ontmoetingen hebben een reden. Zo kwam ik op de trein te zitten van het Rijnlands-gedachtengoed door af te studeren op het onderwerp “hoe organiseert een netwerkorganisatie met freelancers zich op basis van Rijnlands Denken met één identiteit?”.

De Rijnland Reis op de rijdende trein was begonnen. Dit verklaart mogelijk mijn aanwezigheid in de Rijnlandweek summercourse 2011, groep 8 en brengt mij tot mijn verhaal over samen zorg dragen.

Schrijven kan het vak zijn van verleiding. Ik handel en spreek vanuit mijn hart vanuit verbinding met mijzelf. Ik heb het vertrouwen dat mijn “zijn”, mijn woorden en handelen anderen aanspreekt, inspireert, om de verbinding te kunnen maken voor een gezamenlijk doel “samen zorg dragen”. Om de essenties van aandacht in de zorg met de verschillende stakeholders op te mogen pakken.

Overheid neemt besluiten over bezuinigen in de zorg, zoals o.a. nu het PGB, veilig op afstand, waarschijnlijk zonder vooraf de consequenties te overzien. Documentaire Sicko van Michael Moore (Amerikaanse taferelen in de zorg versus o.a. Frankrijk, Engeland) slaat in als een bom en geeft het schrikbeeld van de gezondheidszorg weer, waardoor Nederland de ogen van solidariteit mag blijven openen, want Gezondheidszorg moet toegankelijk zijn voor iedereen!

In de Rijnland week ben ik aan het stilstaan, aan het luisteren naar anderen en mezelf om de woorden binnen te laten komen. Tijd en ruimte creëren om mijn en elkaars denken te mobiliseren. De Rijnland reis brengt authenticiteit en synchroniciteit bij elkaar.

Mijn passie voor de gezondheidszorg heeft geleid tot Passievoorzorg. Passievoorzorg kan op vele manieren worden uitgelegd, maar in deze tijd staat het voor samen zorg dragen waarin ik mijn droom van anders zorgen (Het Meent huis) tot uitdrukking wil laten komen. Dit is mijn stip op de horizon waarbij mijn ‘van plan’ in de tijd vanuit de essentie zich zal ontwikkelen. De Rijnland week heeft hiervoor handreikingen gebracht zoals het gebruik van de organisatie fotografie om patronen in de huidige organisaties, systemen te (h)erkennen om hierover te kunnen en mogen spreken om te komen tot anders organiseren in de zorg, vanuit ‘Voor de Zorg, Door de Zorg’. De tips van Rob over handelen vanuit het eigen gevoel en uit te leggen waar Passievoorzorg en ik voor staan. Samen met de eind-klant (hulpvrager versus hulpverlener) formuleren waar zij gelukkig van worden bij het organiseren van hun zorg om samen het verschil in zorg te kunnen en mogen maken.

Ik sta stil om te leren luisteren naar mijn innerlijke verhaal om inzicht te krijgen in mijn beeld van de wereld over zorg. Belangrijker nog is het leren luisteren naar de ervaringsdeskundigen (client en mantelzorger) die vanuit hun regie over eigen leven, met mij hun ervaringen delen. Dit om te voelen wat hun ervaring met mij doet om verbinding te kunnen maken met hun verhaal. Samen, naast de organisatie fotografie in zorginstellingen, patronen in zorg verlenen te herkennen en onderkennen. Om samen zorg te kunnen dragen voor elkaar. De vraag is:

“Hoe kunnen ideeën/vernieuwingen in de zorg worden gegenereerd waarbij het geld tijdelijk wordt uitgesloten om te komen tot creatieve processen”.

Dit sluit aan bij het verhaal van NPZ (Ronald) die bewust niet begroot, omdat zijn medewerkers dan komen tot creatieve betaalbare oplossingen.

Rijnland week is een eye opener van dingen die ik (deels) al wist. Het bevestigd mij in mijn ‘zijn’ en sterkt mij in mijn idee om ‘het Meent huis’ te gaan oprichten. Meent staat voor gemeenschapsgrond, een centrale plek in het dorp. Het Meent huis is de plek waar mensen met of zonder beperking welkom zijn. Hier wordt zorg geboden zoals het bedoeld is vanuit de wensen & behoeften van de zorgvrager. De Meent een dag-activiteitencentrum met logeerfunctie waar de hulpvrager graag wil komen en de mantelzorger tijd kan vragen voor zichzelf. Wanneer u als lezer samen zorg wil dragen en in u in dit verhaal herkent, en/of hulpvragers kent met een behoefte of als u ideeën heeft die u met mij wil delen, twitter dan gerust of maak een afspraak. U kunt mij bereiken via @vdwijkadvies of mobiel: 06-4674 5109. Alvast bedankt.

In mijn idee “Het Meent Huis” is schaamte denken de ingever van leren. Hier zal ik mij voor open stellen omdat het organiseren van zorg betekent goed luisteren naar anderen om in vertrouwen verbinding te maken en samen op weg gaan naar ‘samen bouwen’.

Bij natuurlijk organiseren, vallen de blaadjes van bomen en ontstaat er een nieuw proces van groei. In ons dagelijks leven maken wij veel gebruik van lineair denken en lukt het niet altijd patronen te zien, omdat we druk zijn met praten over, in plaats van stilstaan, luisteren/voelen en doen. Om maar in Albert’s worden te spreken “Doen vanuit het buikgevoel”. Elkaar raken en met elkaar verwonderen dat zaken ook anders kunnen worden georganiseerd wanneer wij ons er voor open stellen, fouten durven maken om vervolgens hieruit lering te trekken, om het ‘Van Plan’ daar waar nodig bij te stellen om dat bewuste punt op te horizon te bereiken, namelijk “samen zorg dragen in het Meent huis”.

Ik wil mijn mede ‘snuffelmuizen’, die mede rondpompmuizen zijn/worden, bedanken voor de verschillende inzichten, voor de open en veilige omgeving waarin we met vertrouwen, in verbinding met elkaar de wereld vanuit andere/verschillende invalshoeken hebben mogen bekijken om ons denk constructen ’te kraken’ en onze start gemaakt hebben vanuit het ideaalbeeld ‘de wereld een stukje mooier te maken’. Bedankt.

Ik wil de Rijnland netwerk deelnemers bedanken voor hun bijdrage op 8 juli jl. Degene die nog niet de Rijnlandweek hebben gevolgd nodig ik uit de volgende stap te nemen om het Rijnlands Organiseren te doorleven. Het is de moeite waard.

Het deelnemen aan de Rijnland week is meer dan een cadeau alleen, het is thuiskomen in het vinden van antwoorden op jouw dilemma’s en vragen. Ga ervoor en laat je net als ons verwonderen over patronen in de wereld waarin wij leven. En dat zullen vele voorgangers met mij delen!

Iedereen succes met het ontdekken van jouw eigen weg in samenwerking met anderen.

Trea van der Wijk

Mijn nieuwe jaar is begonnen met een koude start. En niet alleen míjn nieuwe jaar want ik ben, met 12 gelijkgestemden, in ijskoud water van 2 graden Celcius gedoken om vervolgens boven water komen met een heerlijke, frisse kijk op de dingen die er aan staan te komen. De doorstart beantwoordde meteen aan mijn verwachtingen want ik ben de eerste week gelukzalig verdwaald in “het nieuwe organiseren”. Ik heb mezelf getrakteerd op een Rijnlandse kijk op mijn omgeving. Samen met 20 personen heb ik me ondergedompeld in een nieuwe kijk op de dingen die om me heen gebeuren en op de manieren om hier verder mee om te gaan. Zien, wat je hier verder mee kunt in het “hier en nu”. Samen op weg voor een ontdekkingstocht naar ….? Ja, naar wat? Zo heb ik talloze gesprekken gevoerd met mensen die een passie hebben voor hun bezigheden, voor wie ze werkelijk zijn en vooral voor wat ze met anderen willen delen. “Delen!” Ik was al bijna vergeten hoe dat voelde. Maar nu weet ik het weer. Het voelde werkelijk goed aan om met iedereen te delen. Zonder uitzondering, met iedereen. En die anderen deden dat ook zodat ik ook veel heb teruggekregen. Nieuwe inzichten, prachtige zinnen, oprechte belangstelling. Hierdoor is ook het gevoel versterkt dat ik op de juiste weg ben. Ook heb ik geleerd dat je met werken vanuit passie, meer bereikt dan als je werkt vanuit gortdroge doelstellingen. Ik heb mogen ervaren wat het is om “mee te stribbelen” in de chaos. Stuk voor stuk ervaringen die er, voor mijn gevoel, toe doen. Maar vrees niet, want ik ga hier echt geen betoog houden over het zogenaamde nieuws onder de zon. Het legt alleen voor mij dat ene puzzelstukje op die ene juiste plek. Daarnaast vond ik het heel bijzonder om te ervaren dat mijn dochter mij via sociale media volgt, reflecteert op wat ze leest en onderdelen gebruikt voor haar PABO-opleiding. Thuisgekomen blijkt vervolgens dat ze ernaar zit te snakken om dit dan weer met je te delen. Zo blijkt ook dat ik geleidelijk een heel andere relatie met mijn dochter begin te krijgen. Mooi is dat, want hieruit maak ik op dat het schijnbaar erfelijk is om te willen werken vanuit echte passie.

Afgelopen week heeft mij daarnaast ook nog een nieuwe naam opgeleverd. Iemand zei: “Leo, je bent een Authenticus.” Authenticus? Ja! Kennelijk is dat is iemand die zowel dicht bij zijn talent zit als dicht bij zichzelf. Ondanks dat ik even opkeek van deze benaming, was de uitleg toch heel herkenbaar. Slow management, de tijd nemen om werkelijk te kijken naar wat er om je heen gebeurd. Het heeft me lucht gegeven, nieuwe wind in m’n rug, wind in de banden van mijn fiets. Fietsen dus, met de banden vol met wind, beleven wat er nu gebeurd, niet terugkijken maar vooral naar voren, want daar gebeurt het. En dat met een heerlijke frisse bries in mijn gezicht. Wie fietst er mee?

www.leocrombach.nl

Veel ‘boodschappers’ met hun verhalen en ervaringen zijn al voorbij gekomen om het gedachtengoed van Rijnlands Organiseren te illustreren.

De maakbare wereld tegenover de werkelijkheid. Veranderingen in onze Illusieproductie en de Chaostheorie. Veel bezig zijn met de ‘geplande tijd’ in plaats van met de ‘echte tijd’. Regular Food tegenover Real Food, dat we bijna niet meer kennen. Synchronisity, Soldering……ga zo maar door.

Als counselor heb ik vaak de rol als luisteraar en als vragensteller. Een rol die me zeker past, die ik ook prettig vind, die me gewoon is. Maar wat is nu mijn boodschap…wat zijn mijn ervaringen?

Het voorbeeld van de spreeuwenzwerm spreekt me het meeste aan. De ogenschijnlijke simpelheid van de bewegingen die een complex geheel vormen….

Een aantal boodschappen aan mijzelf:

‘Trust the Proces’ en probeer niet te ver vooruit te kijken. Blijf flexibel en probeer je creatief aan te blijven passen aan een veranderende omgeving. Je hoeft het niet allemaal te weten ook al mag ‘wie het weet’ het zeggen. En om die veranderingen in de omgeving, om de Nieuwe Tijd van het ‘niet weten’ en de chaos te voelen, is het goed te blijven stilstaan, met aandacht voor wat er ‘is’ en tegelijkertijd in beweging te blijven…..

http://www.youtube.com/watch?v=Fc83SMKGjPY&feature=related

Vanmorgen deden we een aandachtsoefening. Mijn aanvankelijke antwoord op de vraag ‘waar sta je nu?’ was: “Op een kruispunt”. 

Een kruispunt is een combinatie van iets dat voor je ligt en iets dat achter je ligt. Op een kruispunt verblijf je maar heel kort. Je maakt snel een keuze en maakt dat je wegkomt, want het is er enorm druk met voorbijgangers, allemaal op weg naar hun eigen bestemming. 

Ik kom ook ergens vandaag. Het is helemaal geen slechte weg die ik heb afgelegd. En onderweg sloeg ik alvast wat piketpalen voor de te vervolgen route.

Maar nu blijf ik nog wat hangen op het kruispunt. Ik observeer. Welke wegen komen nog meer op dit kruispunt uit? Hoe beter ik kijk, hoe meer het er zijn. En ik kijk ook beter naar al die anderen. Waar komen zij vandaag? Waar gaan zij naar toe?

Ik voel dat ik twee dingen kan doen. Ik kan blijven staan en blijven observeren. Ik kan wachten tot al deze informatie mijn te vervolgen route duidelijker maakt. Ik kan ook snel doorgaan naar mijn volgende piketpaal. Midden op dat kruispunt is het onveilig, te druk.

Ik kies een derde optie. Dit kruispunt is mijn pad. Het is geen ordelijk kruispunt. Het is chaos. De chaos die ik nodig heb en zal gebruiken om betekenis te geven aan mijn handelen op deze wereld. Ik weet waarom ik hier ben en ik weet wat ik bij te dragen heb. Ik ken mijn bagage. En met dit alles ga ik op weg en draag bij aan wat op mijn pad komt. 

Ik kies de chaos op weg naar een betere ordening. Ik kies de weg te bewandelen in plaats van hem te weten.