Mijn nieuwe jaar is begonnen met een koude start. En niet alleen míjn nieuwe jaar want ik ben, met 12 gelijkgestemden, in ijskoud water van 2 graden Celcius gedoken om vervolgens boven water komen met een heerlijke, frisse kijk op de dingen die er aan staan te komen. De doorstart beantwoordde meteen aan mijn verwachtingen want ik ben de eerste week gelukzalig verdwaald in “het nieuwe organiseren”. Ik heb mezelf getrakteerd op een Rijnlandse kijk op mijn omgeving. Samen met 20 personen heb ik me ondergedompeld in een nieuwe kijk op de dingen die om me heen gebeuren en op de manieren om hier verder mee om te gaan. Zien, wat je hier verder mee kunt in het “hier en nu”. Samen op weg voor een ontdekkingstocht naar ….? Ja, naar wat? Zo heb ik talloze gesprekken gevoerd met mensen die een passie hebben voor hun bezigheden, voor wie ze werkelijk zijn en vooral voor wat ze met anderen willen delen. “Delen!” Ik was al bijna vergeten hoe dat voelde. Maar nu weet ik het weer. Het voelde werkelijk goed aan om met iedereen te delen. Zonder uitzondering, met iedereen. En die anderen deden dat ook zodat ik ook veel heb teruggekregen. Nieuwe inzichten, prachtige zinnen, oprechte belangstelling. Hierdoor is ook het gevoel versterkt dat ik op de juiste weg ben. Ook heb ik geleerd dat je met werken vanuit passie, meer bereikt dan als je werkt vanuit gortdroge doelstellingen. Ik heb mogen ervaren wat het is om “mee te stribbelen” in de chaos. Stuk voor stuk ervaringen die er, voor mijn gevoel, toe doen. Maar vrees niet, want ik ga hier echt geen betoog houden over het zogenaamde nieuws onder de zon. Het legt alleen voor mij dat ene puzzelstukje op die ene juiste plek. Daarnaast vond ik het heel bijzonder om te ervaren dat mijn dochter mij via sociale media volgt, reflecteert op wat ze leest en onderdelen gebruikt voor haar PABO-opleiding. Thuisgekomen blijkt vervolgens dat ze ernaar zit te snakken om dit dan weer met je te delen. Zo blijkt ook dat ik geleidelijk een heel andere relatie met mijn dochter begin te krijgen. Mooi is dat, want hieruit maak ik op dat het schijnbaar erfelijk is om te willen werken vanuit echte passie.
Afgelopen week heeft mij daarnaast ook nog een nieuwe naam opgeleverd. Iemand zei: “Leo, je bent een Authenticus.” Authenticus? Ja! Kennelijk is dat is iemand die zowel dicht bij zijn talent zit als dicht bij zichzelf. Ondanks dat ik even opkeek van deze benaming, was de uitleg toch heel herkenbaar. Slow management, de tijd nemen om werkelijk te kijken naar wat er om je heen gebeurd. Het heeft me lucht gegeven, nieuwe wind in m’n rug, wind in de banden van mijn fiets. Fietsen dus, met de banden vol met wind, beleven wat er nu gebeurd, niet terugkijken maar vooral naar voren, want daar gebeurt het. En dat met een heerlijke frisse bries in mijn gezicht. Wie fietst er mee?