Soms duurt het even en moet enige schroom overwonnen worden. zoals ook het delen van mijn blog van die fantastische rijnlandweek, nu alweer bijna 2 maanden geleden.
Verbinding is ook wat ik eigenlijk altijd zoek en als mensen verbinding met mij zoeken, aandacht geven, word ik daar blij van. Wanneer ik geen verbinding voel neem ik afstand, komt het strijdgevoel terug en maak ik ‘war no peace’, gewoon omdat ik er kennelijk niet tegen kan om niet verbonden te zijn. Is dat het? Is het zo simpel?!
Ik word niet blij van systemen, ik word blij van vrijheid, in vrolijkheid en gelijkheid dingen te doen. Eigenlijk doe ik het liefst leuke projecten op welk vlak dan ook. Klussen, projecten: aanpakken, doen! Geen gedoe met management in de zin van begrotingen, vergaderen, competenties, certificering…INK… het voelen als strijd om …
Wel in de zin van met elkaar de klus oppakken, ieder zijn rol en taak. Iedereen er blijer van laten worden. Weg met de ballast, maar wel mijn eigen weg bepalen.
Daar sta ik nu halverwege de rijnlandweek:
de stukjes vallen op hun plaats, dit is thuiskomen. Dit voelt als het kantelpunt. Zo werken en leven is waar ik me goed bij voel. Dicht bij mezelf en
Maar hoe nu als ik weer thuis kom? Hoe dan?
Ga ik keuzes maken? Ik voel me blij en tegelijkertijd een beetje bang, onzeker.
Wat te doen. Ga ik op zoek naar geestverwanten om een nieuwe start te maken? Ik voel de aandrang om dat te doen, gewoon doen! Dit is de manier. Mezelf en anderen gelukkiger maken. Het liefst zoek ik die combinatie zowel in Nederland als in Zweden. Zodat ik mijn tijd kan verdelen en in beide werelden kan leven en werken. Zal ik beginnen met mijn eigen team en tegelijkertijd een weg verder zoeken? Hoe, ach, dat komt wel; daar vertrouw ik op. Samen met geestverwanten Rijnlands werken. Samen gelukkiger worden en de wereld weer een beetje mooier maken!